Heling
In Groenland kwam ik in contact met een Inuit-vrouw. We hadden direct een klik. Ze vertelde me over de Deense overheersing en hoe dat voor de oorspronkelijke Groenlandse bevolking is (geweest). Ik voelde haar pijn, wat niet haar pijn was. Het was ook mijn pijn, die niet van mij was. Het was de collectieve pijn die we voelden. Ik was diep geraakt door haar verhaal en begon te huilen. De volgende dag bracht ze me naar de haven en zei “er is iets veranderd in mij”. Ik was met haar verbonden en had de pijn toegelaten om te voelen. Hierdoor kon er bij haar én bij mij een verschuiving in de energie optreden. Wat een openbaring hoe dat werkt.
Verschil tussen betrokken en verbonden
Betrokkenheid komt voort uit de persoonlijkheid. Je vindt iets akelig voor iemand. Je leeft met iemand mee. Vaak gebeurt het dan toch dat je je mee laat slepen in de verhalen. Dat je mee gaat in het drama. De omgeving herkent dat als betrokkenheid.
Petra heeft een functioneringsgesprek. In dat gesprek krijgt ze te horen dat ze haar minder betrokken vinden. Klopt helemaal. Petra heeft de keuze gemaakt uit de verhalen te blijven. Zowel die van haarzelf, als van een ander. Dat betekent dat ze niet meer meegaat in het drama. Voor de leidinggevende was het een commentaar op Petra. Voor Petra was het een felicitatie dat ze lekker op weg is.
Emoties als satellieten 
Emoties komen en gaan. Het is een stromende energie. Tenminste als we dat toestaan. De neiging is om emoties waar we niet zo van houden op een afstandje te houden. We roepen dan “dat is niet van mij” of “laat ze het lekker uitzoeken”. We zijn echter verbonden in dat enorme bewustzijnsveld met alles en iedereen. Met de bomen, bloemen, planten, dieren, mensen, het universum en al het leven. Emoties zijn net als satellieten die om de aarde draaien. Ze zijn van niemand. Het zijn onpersoonlijke energieën en je pikt ze op. Als je in het verhaal gaat, er een uitleg aan gaat geven, maak je er “mijn” van. Identificeer je jezelf ermee. Je zegt dat “ik ben verdrietig” in plaats van “ik voel verdriet”.
Zodra je je bewust wordt van je verbondenheid herken je en erken je de emotie die er is. Jouw emotie is mijn emotie en dat van de buurman en de bakker. Door de emotie te voelen, kan de ander gezien worden in wie zij/hij werkelijk is. Dat brengt heling. Net zoals het verhaal van de Inuit-vrouw.
Verbonden door toe te laten
Zelf werd ik me bewust van hoe ik heel lang betrokken én in bepaalde omstandigheden niet verbonden ben geweest. Was het intense pijn, dan hield ik dat mooi op een afstand. Nu ik het durf toe te laten, voel ik hoe ik in stroming kom. De emotie is er gewoon. Ik ben er nog steeds. Het kost me niet mijn kop en het lost sneller op dan dat ik het afwijs. Bovendien ervaar ik de interactie met mijn medemens heel anders, opener.
Ik nodig je van harte uit om deze week eens te onderzoeken waar jij emoties wegduwt en waar je ze werkelijk durft te voelen. En als er een emotie opkomt, wil die in dát moment gevoeld worden. Niet morgen of overmorgen. Dus neem er de tijd voor. Het vraagt soms maar enkele minuten, omdat je niet in het verhaal gaat.
Vanuit het voelen van de emotie kun je je dan bewust worden of je betrokken of verbonden bent.
Fijn week.
Harte groet,
