De reddende engel, ben jij dat? Zorgen voor de ander, een andersmans verdriet op je schouders nemen of de wereld willen veranderen. Vaak nemen we deze rol op ons met de allerbeste bedoelingen. We willen het beter, anders, mooier hebben. De pijn van anderen raakt het hart en dat kan knap lastig zijn.
Frederique haar vader is een grote lolbroek. Een goedlachse man die met iedereen een geintje maakt. Pretoogjes. Frederique vindt het lastig. Ze kan de grappen van haar vader niet altijd waarderen. Waar anderen er nog om moeten lachen, of uit beleefdheid lachen – voelt zij irritatie. Als ik aan haar vraag waar de irritatie over gaat krijgt ze helder dat het de pijn van haar vader is die ze voelt. En die is zo intens, dat ze hem eigenlijk niet wil voelen. Dat geeft de irritatie. Het geeft ook irritatie dat hij zijn verdriet weg lacht en het niet onder ogen kan zien.
In dit soort situaties komt de reddende engel om de hoek kijken. We willen de ander helen, helpen, het verdriet oplossen. De reddende engel heeft twee gezichten. Het ene gezicht is de helper, de oplosser. Kom maar bij mij, ik zorg wel voor je. Ik zorg wel dat het beter met je gaat. Ik neem je verdriet wel over zodat jij het niet hoeft te dragen. Realiseer je dat je daarmee eigenlijk zegt: “laat mij het maar doen want jij kan het niet”. “Jij bent niet krachtig genoeg”. Is dat wat je wilt uitstralen naar de ander?
Het andere gezicht van de engel is ons eigen overlevingsmechanisme. Het voelen van de pijn, de angst, het verdriet in de ander raakt ook onze eigen pijn, angst en verdriet. Dat zijn vaak emoties die we niet willen voelen. Door de rol van de reddende engel op je te nemen geef je zoveel aandacht aan de ander dat je niet naar binnen hoeft te gaan. Niet van binnen in jezelf hoeft te voelen wat er leeft. Geen contact hoeft te maken met JOUW pijn, angst en verdriet.
De emotie wordt gevoed door de verhalen die we continu in ons hoofd blijven herhalen. De emotie op zich is heel stromend net als water. 
Het komt en het gaat. Als je er geen verhaal aan vastplakt kun je merken dat hij komt en met een vingerknip ook weer vertrokken is. Dat de emotie zich helemaal niet in jouw systeem hoeft op te slaan. Wat een ruimte, zowel fysiek, emotioneel als mentaal. Zodra je er een verhaal aan plakt zit je gevangen in het web van het ego en kun je de emotie intenser en zwaarder ervaren. Mijn tip: stap uit je verhalen. Iedere keer weer als je merkt dat je een reden voor de emotie zoekt. Het aan het uitleggen bent. Je best aan het doen bent. Stop! Terug. Je neemt de emotie waar. Hij komt en gaat. Je hoeft het niet te veranderen.
Dat geldt voor zowel de emoties die je door jezelf heen voelt gaan als de emoties die je van anderen waarneemt. Jij hoeft er niets mee te doen. Je neemt ze alleen maar waar.
Bovendien kun jij de ander niet redden, niet helen, niet gelukkig maken, niet veranderen. Dat kan die ander alleen maar zelf. Het zal geen milliseconde eerder gebeuren dan dat hij of zij daar aan toe is.
Je zult merken dat er dan een verschuiving optreedt. Je geeft de ander namelijk de ruimte om te ervaren wat er is. Is er verdriet, dan is er verdriet. Jij bent nabij. Vanuit je licht. Zonder te pushen, te trekken, te willen veranderen. Contact van licht tot licht, van mens tot mens. Met alles wat er is. Daardoor kan de ander ook in zijn/haar eigen kracht gaan staan. Jij stopt immers met uit te stralen dat hij of zij dat niet kan.
En de reddende engel? Die kan transformeren tot ondersteunende menselijke engel door zich Zelf te zijn.
