Even een stukje geschiedenis. In het Lemurische tijdperk waren we wezens die opereerden vanuit het eenheidsveld. De hele groep maakten pas de volgende stap als iedereen zover was. We waren ons bewust van samen en individualiteit was er niet. Vervolgens zijn we in de ervaringen gegaan om te leren hoe het is om een individuele persoonlijkheid te zijn. Je zou kunnen zeggen dat we daar misschien wat in doorgeschoten zijn. Afijn, je weet niet wat iemand wil leren. Anno nu, maken we de stap om ons te verbinden. Om ons bewust te worden van de waarde van samen, van eenheid, van verbinding, met behoud van je eigen individualiteit.
Het alleen moeten doen
Je ervaringen vanuit individualiteit zijn misschien wel dat je het allemaal alleen moest doen. Dat mensen je niet begrepen of dat je je eigen boontjes moest doppen. “Een goede meid is op haar toekomst voorbereid”.
Je openen om te ontvangen
We mogen ons openen om te ontvangen. Er is zoveel hulp aanwezig en kun je die ook ontvangen? Of blijf je hardnekkig volhouden aan “ik doe het wel zelf”?
Verschillende soorten hulp
Er zijn talrijke soorten van hulpbronnen.
- Hulp van de mensen om je heen. Ik kwam laatst thuis toen er een pannetje soep op de tuintafel stond, gemaakt door de buren. Even een oppeppersoep in intense tijden. Ik bedoel maar. Klein gebaar, groot plezier. Ik denk bij de hulp van mensen ook bij het leven van je talenten. Om dat waar je goed in bent te delen met anderen. Als ieder zijn aandeel inbrengt vormen we ook Samen.
- Er zijn zoveel Engelen die werkeloos zijn daar in die andere dimensies, simpelweg omdat wij niet vragen. Het is een universele wet dat er pas hulp aangeboden wordt als erom gevraagd wordt. Dat is de vrije wil.
Misschien heb je het al gemerkt dat je steeds sensitiever wordt. Waar Engelen voorheen nog iets “mentaal” was, kun je je nu gewaarworden van hun aanwezigheid. In welke vorm dan ook. Laat het plaatje maar los wat je van een Engel hebt. Een Engel kan zich ook heel goed manifesteren in je buurman of in de “toevallige” passant.
- Ben je je bewust van de hulp die de dieren ons geven. Ik heb het nu in korte tijd twee maal mee gemaakt hoe katten een stervende ondersteunden. Of hoe een hond daadwerkelijk troost kwam brengen door zijn kop tegen iemands wang aan te leggen. Zo bijzonder om de fijngevoeligheid van deze dieren te zien en te voelen. Durf en kun je hun betrokkenheid en liefde toelaten? Ooit zei iemand tegen me “mijn paard is de enige die mij écht begrijpt”.
- Afgelopen week stormde het zo lekker en we maakten een strandwandeling. Ik voelde de wind in mijn rug als een ware ondersteuning om mezelf rechtop te zetten. Het werd al donker toen we terugkeerden en de maan verlichte ons pad. Ik werd me gewaar van de ondersteuning van moeder Aarde en van de Zon en de Maan zelf.
En dan komt het allemaal samen, aarde, universum, mens en dier. Het vraagt van ons om ons gewaarzijn steeds verder te openen. Met andere ogen te kijken en die andere manieren van waarnemen toe te laten. Om ook die dingen te zien, te voelen en te ervaren die je niet met je gebruikelijke zintuigen kunt waarnemen, zodat je je bewust wordt van al het leven om je heen dat staat te popelen om jou de helpende hand te reiken.
De hamvraag blijft: kun je het ontvangen? Waar kies je voor?
Ik wens je een fijne week.
Harte groet,
