Ik kwam haar tegen bij een lezing die ik gaf. Ze werkte in het ziekenhuis als verpleegkundige op de kinderafdeling. Tijdens de interactie deelde ze haar “gevecht” over een professionele verpleegkundige zijn. Ze vertelde hoe ze in haar opleiding geleerd had haar gevoel uit te schakelen en de kinderen de zorg te verlenen die ze practisch gezien nodig hadden. Daar komt nog bij, zei ze, dat je tegenwoordig op moet passen met liefdevolle aanraking. Voordat je het weet wordt je ergens van beticht. De tranen stonden in haar ogen.
Wat is professionaliteit?
Is dat werkelijk al je gevoel uitschakelen en op practische stand dat doen wat er volgens het hoofd gedaan moet worden? Wat doet het met jou als iemand die jij als professional inschakeld, zich laten raken door jou? Raak je daardoor van de leg of geeft het je juist vertrouwen en een gevoel van gelijkwaardigheid als je ziet dat de ander ook in zo’n schuitje kan zitten of heeft gezeten?
Een shift
Met de verpleegkundige sprak ik over de gevoeligheid van heel veel kinderen. Vaak zijn kinderen (nog) zo gevoelig dat ze al lang en breed opgepikt hebben wat er door jou heen gaat. En hoe het zou zijn als ze de kinderen kon laten zien wat het met haar deed. Dat maakt dat kinderen niet in de verwarring hoeven te schieten over wat we ze laten zien en wat ze voelen. Ik vroeg haar hoe het voor haar zou zijn als ze werkelijk vanuit haar hart aan het bed van het kind kon staan en het kind kon aanraken, wetende dat dit volledig vanuit haar liefdesveld gebeurt. Dat schept ruimte en een open hart, dan kan mijn energie stromen en kan ik zijn wie ik ben, ook in mijn werk.
De buitenwereld spiegelt je innerlijke wereld. Zolang er angst is om ergens van beticht te worden is de kans groot dat je dat aantrekt. Met de overtuiging en de angst over betichten mocht ze dus aan de slag.
Ik BEN
Ik kan geen verschillende Marionnen zijn. Ik ben Marion, zowel in mijn privé relaties als in de relaties met mijn cliënten, met jou, met al de mensen om mijn heen. Als ik mezelf anders voordoe, dan wie ik ben, als ik mooier, slimmer, beter wil zijn, dan speel ik een toneelstuk. We leveren onze grootste bijdrage door ons zelf te zijn. Jezelf zijn is meer dan genoeg. Ik word ook geraakt door dát wat andere mensen meemaken. Het verschil met hoe ik het vroeger ervaarde is, dat ik niet meer meelijdt. Het haalt mijn energie niet meer naar beneden. Het put me niet uit en het blijft niet in mij kleven. Mijn hart staat open, dat stroomt en in die liefdesenergie kan ik nabij zijn. In sommige sessies ben ik echt tot tranen geroerd. Hoe mooi is dat. Hoe menselijk is dat.
Een prachtige symphonie
Je kunt je voorstellen dat de mensheid één groot orkest is. Ieder bespeelt zijn eigen instrument. Door de diversiteit van al die instrumenten, spelen ze een prachtige symphonie. Jouw eigenheid is dus van mega groot belang om die symphonie te laten klinken. De klanken van je hart, die zo sprankelend en vibrerend zijn, die zo uitnodigend zijn. De stralendheid en klank van je hart. Kun je voelen wat dat doet als je dat door professionaliteit laten trillen? Dan kom je uit bij professioneel ZIJN.
Ik wens je een fijne week in professioneel ZIJN toe.
Tot zondag.
Harte groet
