Uit de tijd
“Als je tussen 8.00 en 8.15 uur op de luchthaven aanwezig bent kun je met de eerste auto’s naar het terrein”. Dat was de boodschap die ik ontvangen had van de organisatie. Ik heb me ingeschreven voor een sjamanistische week in Groenland, met Angaangaq, stamoudste en sjamaan. Geen adres, geen idee over de grootte van de groep. Ik weet alleen dat ik opgehaald word en wat ik mee moet nemen. En over dat meenemen heb ik me de afgelopen week wel druk gemaakt. We slapen naast de ijskap. Heb ik wel genoeg warme kleding mee? Er is geen kachel waar ik me kan opwarmen. Zal ik nog een nieuwe jas kopen? Mijn ego tettert behoorlijk. Andere reizen pak ik mijn rugzak en weet ik precies wat ik meeneem. Wat is het toch dat ik me nu zo onzeker daarover voel? Oké, het is nieuw, kamperen en geen enkele voorziening. Ja, een stap uit mijn comfortzone.
Daar sta ik dan. Het is inmiddels 9.00 uur en nog niemand te zien. Ik merk dat ik er vrij rustig onder blijf. Ik moet eerlijk bekennen dat dat ook komt omdat ik inmiddels twee mede-reizigers ontmoet heb, die dezelfde boodschap hadden gekregen. Het zal dus wel goed komen.
Om 9.30 uur verschijnt de auto en vertrekken we richting onze verblijfplaats voor de komende week. In de auto realiseer ik me dat dit de tendens van de week zal zijn. Niets is zeker. In het moment en uit de tijd. Helemaal op zijn Groenlands. Geen telefoon, geen wifi, geen enkel contact met de buitenwereld. Heerlijk.
We rijden door de arctic dessert, een woestijnachtig gebied, over de langste weg van Groenland. Een weg die door Volkswagen is aangelegd om de auto’s te testen. En dan, na ongeveer een uur rijden zien we een tentenkamp. Twee grote witte bollen en tal van tentjes. De bollen zijn ingericht als keuken en verblijfsruimte voor het geval het slecht weer is. Ik heb een tentje gehuurd en die staat keurig voor mij klaar. Mijn slaapmat en rugzak past er precies in. 
We worden welkom geheten door het bulderen van de ijskap. Het is alsof het onweert. In werkelijkheid vallen er grote blokken ijs van de ijskap. De ruimte is immens. Je kijkt hier zo’n 200 km ver. Op de rug van de berg lopen muskusossen. De eerste dag is er één van aankomen en verbinden. Het is bewolkt en koud. Ik maak een flinke wandeling om mezelf warm te lopen. ’s Avonds mijn tent in. Val als een blok in slaap. Ik heb er geen enkele last van dat het ’s nachts licht blijft.
Mijn eigen badkamer
Naast de drie droogtoiletten, die ingericht zijn voor de grote boodschap, zijn er geen faciliteiten. Ik wordt ’s morgens om 6.15 uur wakker en besluit naar het meer, 10 minuten verderop, te lopen. De zon schijnt en ik sta alleen bij het meer. Ik kleed mijzelf uit, leg mijn kleding in volgorde van aantrekken klaar, zodat als ik eruit kom, mij zelf snel kan aankleden. Wat een geluk dat er geen muggen te bekennen zijn. Dat is wel een cadeau. In het meer vind ik een kuil naast een grote steen die als badkuip dient. Ja, het is koud en tegelijk zo heerlijk. Mijn hele lijf tintelt en juicht als ik eruit kom. Heel charmant doe ik eerst mijn muts op zodat mijn hoofd geen kou vat. Ik besluit dat dit de komende week mijn ochtendritueel is.
Balans
De morgen staat in het teken van het ontsteken van het heilig vuur. Het is een sjamanistische ceremonie. Ik word er door geraakt. Weet niet waarom, maar de tranen stromen over mijn wangen. ’s Middags heb ik een gesprek met Angaangaq. Ik tref hem bij het vuur. Ik vraag hem of hij mij wat kan vertellen over mijn Groenlandse leven. Waarom ik mijzelf hier zoveel blijer voel als in Nederland. Hij vraagt of ik dit land herken. Ik vertel hem dat het met name de bevolking is die ik herken. Alsof ik mijn familie zie. “Welkom thuis” antwoordt hij. Ja, dat wist ik al wel. Hij kijkt mij aan en zegt “Trust yourSelf and you can trust the world”. Zo zeg, die woorden komen binnen. Alleen dán kan de balans ontstaan. De adelaar kan alleen vliegen op de termiek als hij in balans is. De adelaar die zich vorige week zoveel keren letterlijk aan mij liet zien, boven mijn hoofd cirkelde. De balans tussen het fysieke en het spirituele. Ik heb net het boek van Paulo Coelho gelezen. Werd me bewust van de vrijheid dat ik het beroep dat ik nu uitoefen, in volle vrijheid kan leven nu. Dat ik niets meer hoef te verbergen. Dat in tegenstelling tot vorige levens. Wat zit er dan nog waarin ik mezelf niet vertrouw, de wereld niet vertrouw?
Groenland is – volgens Angaangaq – het enige land op aarde dat nooit oorlog gekend heeft. En dat voel je! Ik besef me dat ik de wereld, met al zijn chaos, helemaal niet leuk vind. Dat als ik op Groenland ben, de energie van vrede voel. Dat ik ook daarom daar zo graag ben. Dit is pas dag twee. Het belooft wat de worden.
Volle maan en de midzomernachtzon 
Het is volle maan. Er zijn vijf plaatsen op aarde waar je in een directe lijn kunt staan tussen de volle maan en de midzomernachtzon. Wij beklimmen een berg om precies op het moment van volle maan in die lijn te staan. Helaas is het bewolkt. De energie is er niet minder om. We doen een ceremonie. Ik voel mezelf omhoog getild en tegelijk naar beneden getrokken worden. De balans. Achteraf blijkt dat op het moment van de ceremonie er een uitbarsting van zonnevlammen op de zon was. Na de ceremonie starten we met een sjamanistische stilte wandeling. Een wandeling in stilte, zonder oogcontact, zonder aanraken, zonder praten. De bedoeling is ook om dit zonder eten en drinken te doen. Ik heb me daar op ingesteld. Het wordt een 8 tot 10 uur durende wandeling in de nacht (het wordt niet donker). Mijn ego gaat weer behoorlijk te keer. Allerlei angsten komen er voorbij. Als ik maar geen blaren krijg (ik loop nooit blaren), als mijn knieën het maar volhouden, als ik maar niet val (heb vorig jaar hele dagen alleen gelopen en heb me daar toen geen moment druk over gemaakt). Ik besluit de knop om te zetten. Stop hiermee! Ik voel hoe Kees en onze kinderen bij me zijn. Deze wandeling met mij mee lopen. Mij zo ondersteunen in de weg die ik ga. Wat heerlijk. Mijn hart stroomt. Verder zie ik acht Groenlanders om mijn heen in de energie. Vier volwassenen en vier kinderen. Allemaal in berenvel. Ik weet niet wie het zijn. Zie ze alleen vriendelijk naar mij lachen. Bij iedere stap die ik zet herhaal ik de woorden van Angaangaq. Trust yourSelf and you can trust the world. Ik voel hoe het in daalt. Hoe mijn ego tot rust komt. Hoe het stiller in mij wordt. Tijdens het wandelen besef ik me weer dat ik helemaal uit de tijd ben. Hebben we nu twee uur gelopen of 4 uur. Hoe laat zou het zijn? Ik heb werkelijk geen idee. Er verschijnen muskusossen. Kariboes kijken ons nieuwsgierig aan. Een poolhaas rent de berg op. Wat een cadeau dat ik hier kan zijn, dat ik dit mee kan maken. Inmiddels zie ik meerdere mensen drinken en eten. Ik heb geen dorst en wil ook niet eten en drinken. Ik weet dat ik dit zonder kan. Dan rijst de vraag op: “voor wie ben ik mezelf eigenlijk aan het bewijzen”? Waarom neem ik niet gewoon een slok water en een energiereep? Ik besluit dat te doen en het is goed. Ik loop als een kievit, mijn energie bruist. Als we na 11 uur lopen weer bij de tenten aankomen is het half 7. We hebben 50 km gelopen. Het voelt als veel minder. Eerst tijd voor een kop thee en dan maar naar bed.
Zuivering door rook
De volgende ceremonie wat we doen is het creëren van rook met behulp van salie. Rook is slechts rook als je er geen betekenis aan geeft, als je er niet in gelooft. De ceremonie houdt in dat je je handen wast in de rook. Daarna breng je de rook naar je ogen zodat je alleen het mooie in anderen ziet. Je brengt het naar je mond, zodat je alleen goeds over de ander spreekt, je brengt het naar je oren zodat je alleen het goede over anderen hoort. Ook deze ceremonie raakt me diep. Ik was mezelf in de rook. Wat zou de wereld er toch anders uitzien als we allemaal het goede in de ander kunnen zien. Vrede op aarde.
Respect
De ijskap trekt. Al vanaf het begin van de week. Gisteren hebben we een tong ervan bezocht. Met een ceremonie en drumdans. Ik voelde de energie van het ijs. Zo ZIJN. Zo groots en vol vertrouwen. Onder leiding van een zeer ervaren gids gaan we hem vandaag echt beklimmen. Het vertrouwen wordt stevig op de proef gesteld. We krijgen allerlei instructies mee waar we ons strict aan dienen te houden. In een rechte lijn volgen. Geen twee lijnen. Niet stil staan, geen gaten tussen elkaar laten vallen. Ik merk dat er een angst op komt. Mijn hemel wat ga ik doen. Dan hoor ik de woorden weer in mijn hoofd. Ik volg de groep, we lopen in lijn. Mijn voeten weten exact waar ze zichzelf willen plaatsen, waar te gaan. Het wordt glibberig en we maken een treintje door elkaars wandelstokken vast te houden, zodat we meer houvast hebben. Ik voel me stevig geaard. Voel een enorm respect voor de gletsjer, voor zijn kracht. Ik glij niet weg. En dan … in een splitsecond voel en zie ik de ijskap als een enorme hand die mij draagt. Het Zelf. Weer hoor ik de woorden. Trust yourSelf than you can trust the world. Dit is precies waar ook de meditaties die ik geef over gaan. Het Goddelijke Zelf vertrouwen. Het Zelf dat ons leidt naar precies daar waar het leven je hebben wilt. Wat een herkenning. Het komt op een dieper niveau binnen. Ook fysiek. Het vertrouwen. Yes! We doen een ceremonie op de ijskap. 
De dag erna bezoeken we de plek waar Angaangaq zijn voorouders gewoond hebben. Wij bezoeken zijn grootmoeder (in de energie). Ik zie niet alleen voorouders maar ook heel veel kinderen, die staan te springen dat wij komen. Later blijkt dat – als we de graven bezoeken – hier ook veel kinderen begraven liggen.
Die nacht droom ik intens. Als ik wakker word kan ik er geen enkele betekenis aan geven.
Inmiddels is het zondag geworden. De week is bijna op zijn einde. Vandaag bezoeken we de plek waar het longhouse heeft gestaan. Een longhouse is een ruimte waar families in samenleefde. Het huis op zich staat er niet meer. De energie van de plek is er nog volop. We worden uitgenodigd binnen te komen. Ik zit direct tussen een Groenlandse familie (in de energie). Zie een jonge dame tussen mannen en vrouwen. Het is vreemd. Ze is zich zelf en tegelijk ben ik haar. Ze wijst me naar de grootmoeder en ik ga op mijn knieën voor de grootmoeder zitten. Ik krijg een berenvel aan. De kop over mijn hoofd met zijn bek open.Het gaat over kracht. De kracht van de polarbear. De jonge dame doet me een ketting met zestien rode kralen om. Hier ging mijn droom over….Ik zit vastgeklonken. Het kost me dan ook heel wat moeite om deze plek te verlaten.
’s Morgens bij het ontbijt heb ik met Adam, de Groenlandse gids, een gesprek over een plek in het dal waar veel verdriet zit. Ik zeg dat ik er wel heen wil. Samen met twee anderen besluiten we om ’s avonds na het eten de plek te bezoeken. Als ik intune voel ik dat het om een familie gaat. Als we ’s avonds op pad gaan zegt Adam op een gegeven ogenblik, links of rechts. Ik word naar rechts getrokken. Heel sterk en loop naar een soort doorgang tussen twee bergkammen in. Ik ren omhoog. Mijn hemel, ik weet niet wat hier gebeurd is maar het is alsof ik uit elkaar getrokken word.. Ik hoor gekrijs en begin te zingen. Heel zacht. Mijn hart stroomt. Langzaam aan neemt het gekrijs af, neemt de gespletenheid af en komt er rust. Mijn lichaam reageert heftig. Ik voel hoe de energie verandert. Dan gaan we verder. Ik word naar de rivier getrokken waar een enorme steen ligt. Ik ren er naar toe en leg mezelf op de steen. Een hele fijne plek. Het geeft mijn een helder beeld over het werk wat op me ligt te wachten. Ik ben benieuwd. Kan daar wel wat kracht bij gebruiken. Ik word me bewust van hoe alles samenvalt. De Groenlanders in berenvel die mij omringden, de droom, de zestien kralen met het ijsberenvel. Deze plek die me een kijkje in de toekomst geeft. Wauw hé, Waar ik me ook heel bewust van ben is dat de verscheurdheid die ik net voor de aarde, voor de familie geheeld hebt, tegelijk ook mijn eigen verscheurdheid was. We lopen samen naar de tong van de ijskap en zitten daar een tijd. Ik zie de gletsjer (in de energie) open gaan en het water omhoog komen. Adam vraagt me of ik jaartallen zie. Dat zie ik niet. Hij vertelt dat er een groot meer onder de ijskap gevonden is en er komt een tijd dat de ijskap openbreekt en er een tsunami volgt omdat dit meer naar buiten komt. Ik voel diepe dankbaarheid naar Adam dat we dit werk vanavond nog hebben kunnen doen. Tevreden ga ik mijn bed in voor de laatste nacht in mijn tentje.
De volgende ochtend vertrekken we al om 6.00 uur om onze vlucht te halen. Ik voel dat het fijn is om naar huis te gaan. Diep in mij is er een flinke verschuiving opgetreden. Hoewel ik geen verwachtingen had, had ik ook niet kunnen bedenken dat deze week mij zoveel op zou leveren. Naast alle energetische verschuivingen en inzichten heb ik veel prachtige mensen ontmoet. Ontmoetingen van hart tot hart. Vaak zonder woorden. Een omhelzing, een aankijken, een herkenning. Ook mensen met wie ik de komende tijd ga samenwerken. Nieuwe ideeën borrelden er op. Een plek om zeker naar terug te gaan. Met Adam als gids.
Trust yourSelf and you can trust the world. Woorden die voor mij belangrijk waren om de shift te maken. Om nog meer in mezelf in te dalen en in de wereld te staan. Om andere mensen van heel dichtbij toe te laten in mijn leven, zonder dat ik bang ben dat dat mijn kop kost.
Hoe is dat voor jou? Vertrouw jij jeZelf? Durf jij je over te geven aan de stroom van het leven? Durf jij werkelijk de ander toe te laten zodat je hart nog sneller kan stromen? Kun jij het mooie zien in anderen, die godsvonk?
Ik hoop van harte dat mijn verhaal een inspiratiebron voor je kan zijn. Samen op weg naar een wereld van vrede.
Harte groet,
